Pamiętam dokładnie... To był zwykły, szary, grudniowy poranek. Otworzyłam oczy, przeciągnęłam się i rozejrzałam w poszukiwaniu swoich okularów. Wtedy jeszcze nie spodziewałam się, że to dzień, który na zawsze zmieni moje życie.
Nagle zadzwonił dzwonek. Ahh... to kurier. Ok. Pewnie znowu mąż jakąś grę zamówił. Zupełnie nie wiem po co, bo już się półki uginają. Wzięłam paczkę do rąk - i na Odyna! - to chyba jakieś kamienie i cegły! Przecież gra nie może tyle ważyć! Wiedziona wielką ciekawością otworzyłam karton i moim oczom ukazał się Gloomhaven! Nie raz słyszałam o tej grze - z resztą kto nie słyszał? przecież to pierwsza pozycja w największym planszówkowym rankingu. Zakup spodobał mi się tak bardzo, że nie czekałam na powrót męża, sama otworzyłam wielkie pudło i zaczęłam przeglądać wszystkie komponenty. To był miód na moje oczy! Wszystko doskonałej jakości, z pięknymi grafikami, w liczbie takiej, że nawet trudno to było ogarnąć rozumem. Potwory, artefakty, kafle terenu, kafle pułapek, masa kart.
I figurki, dużo figurek - ładne, klimatyczne i szczegółowe. Każda mijająca chwila sprawiała, że mój apetyt na grę wzrastał. Sięgnęłam po instrukcje... gruba, ale są obrazki - dobra, więc czytam. Większość dnia spędziłam z nosem w instrukcji, okazała się być dobrze napisana, wszystko było klarownie wytłumaczone, a do tego był nawet spis treści!
Tego dnia męża w domu zastał niespodziewany widok. Na stole w kuchni czekał zrobiony na szybko makaron z pesto, a na stole w pokoju rozłożony i przygotowany do pierwszego scenariusza Gloomhaven. Wbrew moim obawom, wszystko zmieściło się na niezbyt dużym stole, cała reszta została w pudle i czekała na wykorzystanie w kolejnych przygodach. Tłumaczenie zasad zajęło mi dłuższą chwilę i w końcu mogliśmy zacząć pierwszą rozgrywkę.
W Gloomhaven wcielamy się w rządnych przygód i bogactwa najemników, którzy wyruszają w fantastyczny świat pełen potworów. Początkowo do dyspozycji mamy 6 postaci, a wybór naszych pierwszych bohaterów nie należy do łatwych. Nauczeni doświadczeniem z komputerowych RPG-ów stworzyliśmy drużynę składającą się z odpowiedników wojownika i czarodziejki.
Po zasadach i przygotowaniu postaci przyszedł czas na pierwszą przygodę, która doprowadziła nas do posępnego, ciemnego i śmierdzącego śmiercią kurhanu... Pełni obaw i emocji wyglądaliśmy czyhających na nas potworów i pułapek. Planowaliśmy swoje ruchy z rozwagą, a mimo to, groźba dokończenia żywota w tym upiornym miejscu była bardzo blisko. Dwie godziny później, z wypiekami na twarzach, udało nam się z sukcesem zakończyć naszą pierwszą wyprawę w nieznane.
Wrażenia z gry bardzo pozytywne, mechanika świetna, a wszystko tak bardzo dobrze przemyślane. W każdej rundzie zagrywany z ręki dwie karty, nie losowe, tylko wybrane. Każdy krok, każdy atak, można dzięki temu przemyśleć i dokładnie zaplanować. Obieramy strategię i staramy się jej trzymać. Jednak nie wszystko da się przewidzieć i jest trochę losowych zmiennych, które jednak są na tyle wyważone, że nie irytują, a jedynie urozmaicają rozgrywkę i nadają jej dodatkowych emocji. Zadziwiła mnie też mnogość i różnorodność potworów. I nie chodzi tu tylko o aspekt wizualny, ale o to, że każdy potwór będzie inaczej nas atakował i inaczej się przed nami bronił. Każdy potwór ma swoją indywidualną talię ataku, z której na każdą turę ciągniemy jak dany potwór się zachowa.
Po pierwszej rozgrywce od razu mieliśmy ochotę na więcej... Drugi scenariusz poszedł o wiele sprawniej, nie trzeba było co chwilę zerkać w instrukcję i dzięki temu jeszcze bardziej można było wczuć się w otaczającą nas przygodę. Zwykle po zagraniu w jakąś grę, chwilę o niej pogadamy i temat się zamyka. Przy Gloomhaven mieliśmy wrażenie, że gra cały czas w nas żyje. Rozmowy przy posiłkach były o strategiach, możliwościach, o tym na którą lokację teraz idziemy, albo jakie artefakty kupimy, będąc w tytułowym mieście. Nigdy nie przypuszczałam, że przy grze planszowej tak bardzo można się wczuć w przygodę i klimat.
Przerwa świąteczna upłynęła nam pod znakiem mordu, ognia i zapachu krwi... I wiecie co? To były najlepsze święta w moim życiu, a Gloomhaven był najlepszym prezentem, który sobie sprawiliśmy.
Twórca tej gry jest geniuszem i poświęcił na pewno masę pracy i serca, żeby stworzyć tak wielką grę - wielką gabarytami, możliwościami, strategiami i pełną przyjemności, która płynie z każdej rozgrywki. Może i trochę kosztuje, ale warta jest wydania każdej złotówki.