Szczęśliwe winy teolingwizmu. Polska poezja po roku 1968 w perspektywie postsekularnej / Piotr Bogalecki

Czy w polskiej poezji ostatniego półwiecza mamy do czynienia ze zjawiskami, przy opisie których należałoby zwrócić się ku współczesnej myśli postsekularnej? Może wydawać się, że niekoniecznie, a pole duchowych poszukiwań w stosunkowo zgodny sposób podzieliły w niej legitymująca się długą tradycją poezja religijna oraz nowoczesny wariant literackich poszukiwań sacrum, jakim pozostaje szeroko rozumiana poetyka epifanii. Z jednej strony zatem – Twardowski, Kamieńska, Wojtyła czy Wencel; z drugiej – Miłosz, Zagajewski, Krynicki czy Hartwig. Jeżeli istniała jakaś „trzecia droga”, na której duchowe eksploracje prowadzono w odmienny sposób, wychodząc od żywej mowy i pozostając wiernymi przekonaniu, że w poezji „trzeba badać język. Język wszystko powie”, to wyznaczają ją praktyki twórcze takich autorów, jak Witold Wirpsza, Tymoteusz Karpowicz, Krystyna Miłobędzka czy Stanisław Barańczak. Funkcjonując w specyficznym polityczno-społecznym klimacie PRL-u, w którym religia pełniła nader istotną polityczną rolę, wymienieni, niejako z założenia „nieufni”, poeci-lingwiści nie mogli nie nadstawić uszu ku językowi religijnemu. Zaowocowało to pojawieniem się unikalnej formuły poetyckich poszukiwań duchowych, która z dzisiejszego punktu widzenia jawi się jako postsekularna avant la lettre, a której niezbywalną, formotwórczą energią okazała się stała dyspozycja lingwistyczna. Przedwieczny Logos zanurza ona w bystrej rzece ruchliwych logoi, ostateczność dogmatu – w gwarnej mowie wszystkich naszych świeckich spraw, Odpowiedź Teologii – w pytaniach teolingwizmu.

Piotr Bogalecki – literaturoznawca, adiunkt w Katedrze Literatury Porównawczej Uniwersytetu Śląskiego. Jego monografia „Niedorozmowy”. Kategoria niezrozumiałości w poezji Krystyny Miłobędzkiej (Warszawa 2011) otrzymała nagrodę Narodowego Centrum Kultury za najlepszą pracę doktorską z zakresu nauk o kulturze. Współredagował m.in. antologię Drzewo Poznania. Postsekularyzm w przekładach i komentarzach (Katowice 2012) oraz książkę zbiorową Więzi wspólnoty. Literatura – religia – komparatystyka / The Ties of Community. Literature, Religion, Comparative Studies (Katowice 2013).

Wykaz skrótów używanych w publikacji
Wprowadzenie
Część I. „Naczynia znaków pustych”. Komunał i komunia
I Nazwa – więzi – miasta. „Zawęźlenia” Witolda Wirpszy
II „Zasupłany w rytmach”. Wykorzenienie poemat postsekularny
III „Zastana nieobecność przyjścia”. To, co mesjaniczne, w poezji Tymoteusza Karpowicza
IV Takie buty? Commedia della lingua Karpowicza
V „W imię ojca mnie i syna”. Postsekularne liturgie Krystyny Miłobędzkiej
VI Niepodjęta terapia Stanisława Barańczaka. Próba diagnozy postsekularnej
Część II. „Wciel się za nami”. Procesje i profanacje
I Widma poety, poeta widma.Trzy śmierci Tadeusza Różewicza
II Od święta do święta. Zadumy Zadury
III Laska i trup. Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki odprawia (rekolekcje)
IV „Nie wiem, co mam zrobić” (z tą wiarą)…
Justyna Bargielska oddaje życie
V Anarchomistycznie, liturgicznie, lirycznie…
Joanna Mueller fabuluje
Aneks
I „Wszyscy jesteśmy jezuitami”... Stanisław Brzozowski i początki polskiego postsekularyzmu
II Bogu ducha winny? Kredyty Derridy
Podziękowania
Bibliografia
Nota bibliograficzna
Abstract
Indeks nazwisk