Ludzie bezdomni / Stefan Żeromski

Ludzie bezdomni to powieść-panorama ukazująca społeczeństwo polskie końca XIX w. Dzięki postaci lekarza Tomasza Judyma obserwujemy środowisko lekarskie, elity towarzyskie, a przede wszystkim ludzi zamieszkujących dzielnice biedoty w różnych częściach kraju. Kluczową kwestią jest w utworze pojęcie bezdomności rozumiane zarówno w sensie materialnym, jako brak dachu nad głową i nędza, jak i w wymiarze psychologicznym, jako wykorzenienie, samotność, wyobcowanie, wynikające z niezgody na świat, w którym nie można być szczęśliwym.

TOM I

Wenus z Milo

W pocie czoła

Mrzonki

Smutek

Praktyka

Swawolny Dyzio

Cisy

Kwiat tuberozy

Przyjdź

Zwierzenia

TOM II

Poczciwe prowincjonalne idee

Starcy

„Ta łza, co z oczu twoich spływa..."

O świcie

W drodze

O zmierzchu

Szewska pasja

Gdzie oczy poniosą

Glikauf

Pielgrzym

Asperges me

Dajmonion

Rozdarta sosna

POSŁOWIE

samotność, bezdomność, lekarz, lektura, Judym, mieszczaństwo, wykorzenienie, ubóstwo, pracowanie,