Książka stanowi zbiór siedmiu esejów autorstwa Stanisława
Waltosia, które są zarówno wspomnieniami, jak i przemyśleniami
profesora m.in. na temat tradycji akademickich, chochlików
drukarskich, jubileuszy, jubilatów i wręczaniu ksiąg
jubileuszowych, przechodzenia na emeryturę, jak również o tym,
czy w Polsce istnieją jeszcze szkoły naukowe oraz czy profesor
powinien mieć psa.
„Autor prowadzi nas (...) po różnych krużgankach akademickiego
świata, krakowskimi uliczkami otaczającymi jego ukochane
Collegium Maius i, o ile wiem, tę pasjonującą podróż w czasie i
przestrzeni sam określa w prywatnych rozmowach mianem dywagacji
starego profesora. (...) Dywagacje starego profesora? Nie
wierzcie samokrytycznej skromności Autora. Po pierwsze – nie
dywagacje, lecz głębokie i mądre refleksje na temat uroku
najlepszych akademickich tradycji, po drugie – słowa czułego
narratora (...) zatroskanego o przyszłość idei universitas, po
trzecie wreszcie – profesora tak młodego duchem, jak żaden inny
ze znanych mi wielkich uczonych”.
Ze wstępu, Prof. dr hab. Jerzy Zajadło
Słowo wstępne
.................................................................................
7
Blaski i przymglenia tradycji uniwersyteckiej
........................ 11
Czy w Polsce jeszcze istnieją szkoły naukowe?
....................... 41
Nauka pokory, czyli gafy i chochliki drukarskie
.................... 59
O jubileuszach i jubilatach słów kilka
...................................... 77
Księgi pamiątkowe – jednym zaszczyty, innym kłopoty ......
95
Czy profesor powinien mieć psa?
............................................ 121
Profesorze, czas na emeryturę. I co dalej?
............................. 153
Indeks osób
..................................................................................
171
Indeks imion psów profesorskich
...................................... 183