Teza o zmierzchu krytyki powraca od końca lat 90., czyli od zmiany paradygmatu kultury z analogowego na cyfrowy, która doprowadziła też do zmian w obiegu krytycznym na rzecz elektronicznego i amatorskiego, co odbyło się kosztem obiegu tradycyjnego (prasowego) i elitarności zawodu krytyka. Początek XXI wieku zaowocował diagnozami stanu krytyki literackiej, filmowej, teatralnej, ale nie znajduję żadnej publikacji, która ukazałaby to zjawisko w tak szerokiej gamie: od ujęcia językoznawczego, przez krytykę literacką i filmową, kuratorsko-artystyczną i krytyki instytucji, po krytykę gier planszowych.
Z recenzji prof. dr hab. Moniki Talarczyk
Wprowadzenie (Kamil Jędrasiak) 7
Alicja Górska, Krytyk a recenzent – synonimy czy specjalistyczne terminy? Przegląd słownikowy 13
Daniel Sunderland, Argument z postmodernizmu. Epizod z wojny twórców z krytykami 29
Magdalena Pałka, Druga strona medalu. O krytyce instytucjonalnej 39
Emil Sowiński, Szokujące decyzje jury i ich recepcja – rola krytyki filmowej w kształtowaniu wizerunku FPFF w Gdyni 55
Szymon Góźdź, Krytyk w „epoce postartystycznej”. O koncepcji Jerzego Ludwińskiego na przykładzie działalności Galerii „Pod Moną Lisą” 81
Iwona Grodź, Pisarz-scenarzysta-krytyk filmowy… Przypadek Wojciecha Kuczoka 107
Katarzyna Kurowska, Czy krytyka gier planszowych jest możliwa (i potrzebna)? 119
Zofia Ulańska, Nowe czasopisma a kryzys krytyki w polu literackim. Rozważania na przykładzie „Małego Formatu” i „KONTENTU” 137