Kino włoskie / Tadeusz Miczka

Włoskie filmy wyznaczały nowe kierunki rozwoju kina od początków jego istnienia. Wielkie historyczne widowiska z początku wieku pokazały, że kino ma nieograniczone możliwości kreacyjne. Powojenny neorealizm udowodnił, że filmowe dramaty rozgrywają się także wśród zwykłych ludzi. Dzięki filmom Feliniego, Antoniniego czy Viscontiego kino stało się sztuką ukazującą najważniejsze problemy społeczne, artystyczne i polityczne. Kontrowersyjne obrazy Pasoliniego, Bertolucciego czy Ferreriego przełamywały kolejne obyczajowe tabu i zgłębiały zakamarki ludzkiej świadomości. Dzisiaj uznanie publiczności i krytyków zdobywają filmy takich twórców jak Tornatore, Benigni czy Moretti. Włoskie kino to jednak nie tylko arcydzieła i wybitni twórcy. Tadeusz Miczka przygląda się także filmom faszystowskim, spaghetti westernom, popularnym komediom, filmom erotycznym i zwykłym filmowym kiczom, budując pełen portret wielkiego kina tworzonego 10 000 kilometrów od Hollywood.

Wprowadzenie. Przyjazd kinematografu (1896–1900)
Część pierwsza. Marzenia o filmowym imperium (1901–1918)
Rozdział I. Idea kolonializmu kulturowego: projekty artystyczne i konteksty ekonomiczno-polityczne
Rozdział II. D’Annunzio, futuryści, diwy i gwiazdorzy
Część druga. Ekran wspomnień (1919–1928)
Rozdział III. „Żegnaj, młodości!”: droga upadku kina włoskiego
Rozdział IV. „Ku niebiosom”: droga nadziei?
Część trzecia. Faszystowska propaganda i Włochy „białych telefonów” (1929–1938)
Rozdział V. Prawda ekranu: filmowe echa „Eja, eja, alal`a”
Rozdział VI. Cinelandia: blaski i cienie kina politycznego kompromisu
Część czwarta. Okolice neorealistycznego przełomu (1939–1944)
Rozdział VII. Wojna na ekranie
Rozdział VIII. Stare i nowe: pejzaż filmowy przed godziną „zero”
Część piąta. Barwy ekranowego realizmu (1945–1955)
Rozdział IX. Gorzki smak wolności: polityczne, ekonomiczne i artystyczne konteksty neorealizmu
Rozdział X. Granice nagiej prawdy codzienności: oblicza neorealizmu, konwencje gatunkowe i kino autorskie
Część szósta. Kinematograf na rozstajach dróg (1956–1959)
Rozdział XI. „Trudne lata”: poszukiwanie kompromisu
Rozdział XII. Czas „nadziei za dwa grosze”
Część siódma. Boom po włosku (1960–1969)
Rozdział XIII. Strategie mistrzów (Fellini, Antonioni, Visconti i inni)
Rozdział XIV. Kino popularne i sztuka: wariacje gatunkowe
Rozdział XV. Naśladowcy, plagiatorzy, parodyści i erotomani
Rozdział XVI. Oblicza kontestacji i syndrom 1968 roku 339
Rozdział XVII. Blaski i cienie „złotej epoki” kina włoskiego: produkcja, rozpowszechnianie, kultura filmowa i teoria X muzy
Część ósma. Kryzys po włosku (1970–1979)
Rozdział XVIII. „Choroba na śmierć”: dekompozycja kina autorskiego
Rozdział XIX. Kurs w dół kina popularnego (z pewnymi wyjątkami)
Rozdział XX. W zaklętym kręgu historii, polityki i kontestacji
Rozdział XXI. Zmęczona muza i rozkład świadomości filmowej
Część dziewiąta. Requiem po włosku (1980–1989)
Rozdział XXII. Zmierzch bogów, ostatni cesarz i osamotnieni artyści
Rozdział XXIII. Kino włoskie w labiryncie nowoczesności i ponowoczesności. Moretti i inni
Rozdział XXIV. Gastronomia filmowa: konsumpcja obrazów bez znaku jakości?
Część dziesiąta. Czas zatrzymał się w Cinecitta` (1990–1999)
Rozdział XXV. Mgliste perspektywy kina u schyłku Pierwszej Republiki, na drodze Włoch ku Drugiej Republice i w oparach ponowoczesności
Rozdział XXVI. Pożegnania z włoskim homo cinematographicusem?
Zakończenie. Nowe Kino Włoskie – po raz trzeci (2000–)
Indeks osób

film, kino, kinematografia, sztuka, reżyser, cinema, kino włoskie, filmy, włochy, Pasolini, Bertolucci, Ferreri, Felini, Antoni, Visconti, Hollywood, spaghetti westerny, komedie, filmy erotyczne, kino artystyczne, filmy artystyczne, Tadeusz Miczka, słowo obraz, terytoria,