Stanisława Bareję można uznać chyba za najbardziej konsekwentnego reżysera działającego w okresie PRL. Realizował wyłącznie filmy i seriale należące do gatunków rozrywkowych. W jego dorobku są przede wszystkim komedie, ale też kryminały. Brak dramatów społecznych, wojennych, historycznych… Już ta niezwykła konsekwencja jest wystarczającym powodem, aby przyjrzeć się bliżej Stanisławowi Barei. Gdyby bowiem żył i tworzył w tym samym okresie historycznym, lecz w jakimś innym zachodnim kraju, nie byłoby niczego dziwnego w tym, że specjalizował się on w kinie rozrywkowym, które w dodatku przynosi zyski. Jednak w PRL niekoniecznie musiało to być najłatwiejsze i oczywiste. Od sztuki i jej twórców wymagano zaangażowania i stosownej powagi. Gatunków rozrywkowych – w filmie, ale również w literaturze – nie ceniono. Jednocześnie nieustannie apelowano i nawoływano do tworzenia socjalistycznej kultury masowej, do produkcji utworów rozrywkowych, które jednak będą wierne ideologicznym pryncypiom. Później, jakże często, narzekano na gotowe już komedie czy kryminały.
Ze Wstępu
Wstęp 7
Rozdział I. Dzieciństwo w cieniu historii 13
Rozdział II. Młodość, czyli Filmówka 29
Rozdział III. Debiut, czyli miłe złego początki 49
Rozdział IV. Kryminał i komedia, czyli w kręgu kina gatunków 67
Rozdział V. Pełne widownie, czyli piewca drobnomieszczaństwa 87
Rozdział VI. „Bareizm”, czyli w odstawce 111
Rozdział VII. „Poszukiwany, poszukiwana”, czyli nowy Bareja 129
Rozdział VIII. Rozkwit, czyli twórca kina autorskiego 147
Rozdział IX. Czy to jeszcze jest komedia, czyli w kręgu kina moralnego niepokoju 169
Rozdział X. „Miś”, czyli w opozycji 189
Rozdział XI. „Alternatywy 4”, czyli wielka metafora 209
Rozdział XII. „Zmiennicy”, czyli reżyser, który stał się moralistą 225
Bibliografia 241
Indeks osób 249
Zaloguj się
0,00zł
Dodano do koszyka