Książka Ankoku butō Hijikaty Tatsumiego - teatr ciała-w-kryzysie prezentuje się jako wyjątkowe pod każdym względem, wnikliwe studium ankoku butō (dosł. taniec ciemności) Hijikaty Tatsumiego, wielkiego japońskiego artysty i protoplasty nowatorskiego gatunku sztuki, jakim jest butō. Stanowi ona jednocześnie niezwykle cenne kompendium wiedzy na temat genezy, rozwoju i obecnej kondycji tego wielonurtowego, złożonego zjawiska, którym fascynuje się cały współczesny świat tańca. [dr hab. Beata Kubiak Ho-Chi]
Dr Katarzyna Pastuszak - teatrolog, tłumacz, tancerka/performerka, współtwórczyni Teatru Amareya, kurator Gdańskiego Festiwalu Tańca (Klub Żak). Ukończyła Skandynawistykę (UG) i Wiedzę o Teatrze (Akademia Teatralna, Warszawa) oraz Filologiczne Studium Doktoranckie UG (tytuł doktoratu „Ankoku butō Hijikaty Tatsumiego – teatr ciała-w-kryzysie”, 2010). Członek CID (International Dance Council), Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego, Rady Kultury Prezydenta Miasta Gdańska. W latach 2003-2007 realizowała w Klubie Żak Festiwal Tańca Butō. W 2010 wraz z Teatrem Amareya założyła Gdańską Szkołę Butō działającą przy Klubie Winda - Gdański Archipelag Kultury, gdzie prowadzi warsztaty i wykłady dotyczące butō. Prowadzi gościnne wykłady i warsztaty także na UG, ASP-Gdańsk, za granicą (Norwegia, Rosja, Japonia i in.). Występowała we wszystkich grupowych produkcjach Teatru Amareya 2003-2014 oraz w projektach z twórcami zagranicznymi – np. Dream Regime z Gekidan Kaitaisha z Tokio pokazywany w Polsce i Japonii (2007-2011), Caravan Project z Ang Gey Pin (2008), Ten ku Youran z Daisuke Yoshimoto (2006), Mandala życia i śmierci w reżyserii Atsushiego Takenouchiego (2005). W lutym 2011 razem z Teatrem Amareya występowała na scenie Morishita Studio - Tokio, w ramach projektu Dream Regime Project organizowanego przez Gekidan Kaitaisha. W lipcu 2014 autorski spektakl Nomadka w reżyserii Katarzyny Pastuszak zostanie zaprezentowany w Tokio na festiwalu Theatre X International Dance Theatre Festival. Autorka tłumaczeń zawartych w publikacji pod redakcją Jadwigi Majewskiej pt. Świadomość ruchu. Teksty o tańcu współczesnym (Ha!art, Kraków 2013).
Spis treści
Wstęp
Mój ukochany sensei
O książce
Metodologia badań i paradygmat badawczy
Materiały źródłowe
Kwerenda w Archiwum Hijikaty Tatsumiego i badania terenowe w Japonii
Uczestnictwo
Obserwacja spektakli i obserwacja uczestnicząca
Trudności badawcze
Źródła pisane – ogólny przegląd
Układ książki
Dodatkowe materiały audiowizualne i ilustracje
Cytaty i fragmenty podawane we własnym tłumaczeniu
Podziękowania
Uwagi odnośnie do pisowni
ROZDZIAŁ 1
Ankoku butō – teatr ciała-w-kryzysie. Definicja, terminologia, periodyzacja
Etymologia, zakres znaczeniowy i użycie terminów butō Ankoku butō
Od „tańca doświadczenia” do „tańca ciemności”
Problemy z definicją?
Periodyzacja Ankoku butō
ROZDZIAŁ 2
Geneza Ankoku butō
Geneza Ankoku butō – problem epistemologii Hijikaty
Dzieciństwo i młodość w Tōhoku – fakty
Szerszy kontekst narodzin Ankoku butō
ROZDZIAŁ 3
Od Kinjiki do Barairo dansu (1959–1965)
Wstęp
Pierwszy spektakl butō Hijikaty – Kinjiki (1959)
Od tańca jazzowego do sztywnego ciała – czyli trajektoria przemiany tańca Hijikaty. Sztywne ciało jako pierwsza realizacja ciała-w-kryzysie
Film Gisei (1959) – ofiarne ciało-w-kryzysie
Spektakle Banzai onna Yome – kolaż technik ruchowych i fabularność choreografii
Sztywność ciała i zawstydzenie – sposób tworzenia ciała-w-kryzysie pozacodziennej techniki ruchu oraz sposób zastąpienia fabuły zdarzeniami w ciele
Powracające zasady konstruowania ciała-w-kryzysie
Spektakl Anma (1963) – Ankoku butō problem syntezy
Anma – codzienność i skandal
Spektakl Barairo dansu
Tomato (1966) i Émotion metaphysique (1967)
Keijijōgaku (Emocja w metafizyce)
Ojune shō (1968)
Prototypy ciała-w-kryzysie
Asbestoskan i kluby nocne, czyli alternatywna droga butō
Klub nocny – laboratorium ciała-w-kryzysie
Shibusawa Tatsuhiko – lot ku przestrzeni „nieznanego”, czyli kilka uwag dotyczących trajektorii rozwoju tańca
Hijikaty Tatsumiego (1959–1965)
Hijikata versus
Droga awangardy Hijikaty – czyli prawdziwy terror i przemodelowanie pojedynczego człowieka
ROZDZIAŁ 4
Preludium „notacyjnego butō”– spektakl Nikutai no hanran i nowe oblicze ciała-w-kryzysie
Hijikata Tatsumi to nihonjin – Nikutai no hanran (1968)
Hijikata, Hosoe, Kamaitachi problem powrotu do Tōhoku
ROZDZIAŁ 5
„Notacyjne butō” – krystalizacja Ankoku butō jako teatru ciała-w-kryzysie
Wstęp
Hangidaitōkan
Eksperymenty 1968–1972
Hijikata i kino nurtu eroguro nonsensu
Shiki no tame no nijūnanaban (1972) – „kanoniczne butō”
„Japońskość” dojrzałego Ankoku butō
Notatniki i instrukcje butōfu złożoność choreografii dojrzałego Ankoku butō
Światło, kostiumy, rekwizyty, konstrukcje scenograficzne
Subtelna erotyka Ankoku butō
Kolaż, montaż i surrealistyczne zderzanie różnych rzeczywistości
Kostiumy i scenografia w okresie „notacyjnego butō”
ROZDZIAŁ 6
Instrukcje butōfu w metodzie choreograficznej i treningowej „notacyjnego butō” Hijikaty – ewokowanie ciała-w-kryzysie za pomocą słów i obrazów
Wstęp
Uwagi ogólne dotyczące techniki ciała wokresie „notacyjnego butō”
Co to jest instrukcja butōfu?
„Instrukcje bólu” – zapis głównych zasad Ankoku butō
Butōfu ideokinetyka
ROZDZIAŁ 7
Omówienie głównych zasad butō na przykładzie praktycznego wykorzystania instrukcji ōfu Hijikaty
Wstęp
Warsztat 1 – Mikami Kayo
Warsztat 2 – Seisaku Kachi
Warsztat 3 – Waguri Yukio
Podsumowanie
Zakończenie
Bibliografia
Aneksy
Aneks I – Dyskurs butō – Ankoku butō i butō w świetle najnowszych badań
Aneks II – Chronologia Ankoku butō Hijikaty Tatsumiego
Aneks III – Biogramy osób i grup artystycznych
Aneks IV – Wyjaśnienia wybranych pojęć i terminów
Aneks V – DVD Butōfu z prezentacją praktycznego wykonania wybranych instrukcji butōfu Hijikaty wykonaną przez japońską tancerkę butō Kawamoto Yuko uczennicę Wagurego Yukio na potrzeby książki (luty 2010)
Indeks osób
Indeks rzeczowy
Zaloguj się
0,00zł
Dodano do koszyka