Beata Koper w swojej książce przygląda się literaturze polskiej powstałej po roku 1989, aby zbadać język, w którym wyraża się doświadczenia z obszarów zagarniętych przez medycynę. Analizując między innymi teksty Jolanty Brach-Czainy, Anny Nasiłowskiej, Manueli Gretkowskiej, Justyny Bargielskiej, Jacka Baczaka, Andrzeja Szczeklika, Małgorzaty Baranowskiej, Jakuba Małeckiego, Dominiki Dymińskiej, Joanny Bator czy Izabeli Morskiej, pisze o chorobie i leczeniu, o starości i śmierci, o poronieniu i porodzie.
By oddać skomplikowane funkcjonowanie dyskursu medycznego, autorka proponuje termin sublingualis, zaczerpnięty ze słownika anatomii i farmakologii. Słowo to oznacza „podjęzykowy” i określa sposób przyjmowania lekarstwa. Tabletki podjęzykowe umieszczamy na dnie jamy ustnej i czekamy na ich rozpuszczenie. A gdy lek się rozpuszcza – milczymy. Dyskurs medyczny, niczym tabletka podjęzykowa, potrafi zamknąć usta i zdominować język. Literatura natomiast szuka sposobów, by przywrócić głos.
Wykaz skrótów
Wstęp
Część I: Literatura, medycyna, nowoczesność
Dyskurs medyczny w literaturze: rekonesans
Na pograniczu dyscyplin: koncepcje i różnice terminologiczne
Dwie tradycje nowoczesności
Część II: (De)medykalizacja
Medykalizacja i demedykalizacja
Literackie strategie demedykalizacji
Glosa: Heterotopia
Część III: Metafora
Uwolnić się od Susan Sontag
Esej medyczny
Esej „chorobowy”
Patografia
A jednak metafora
Sublingualis
Podziękowania
Nota bibliograficzna
Bibliografia
Zaloguj się
0,00zł
Dodano do koszyka