Johan Huizinga (1872–1945), z wykształcenia orientalista, przez dziesiątki lat profesor historii kultury na uniwersytecie w Lejdzie (Holandia), jest szeroko znany w świecie jako autor dwóch przede wszystkim dzieł: Jesieni średniowiecza (1919) i właśnie Homo ludens. Ta ostatnia książka, choć opublikowana w 1938 roku, do dziś fascynuje historyków i filozofów kultury świeżością i odkrywczością spojrzenia, czego dowodem jest nowa dziedzina badawcza zainicjowana pod koniec XX wieku: ludologia. Autor wskazuje na grę-zabawę jako element kultury konstytutywny dla wielu jej dziedzin. Zabawa nie jest tu zwykłą rozrywką, lecz współzawodnictwem, rywalizacją, która z czasem przybrała instytucjonalne formy. Huizinga wynajduje nowe słowo „ludiek” na oznaczenie niuansów tego „ludycznego” charakteru ludzkiej kultury. Nie twierdzi, że kultura jest wprost „zabawą”, lecz w subtelny sposób wywodzi z „ludycznych” poczynań człowieka najrozmaitsze zjawiska kulturowe – od wojny i prawa po naukę, poezję i sztukę. „Ludyczność” współokreśla kształt dzieła stworzonego przez homo faber.
Od tłumaczy
Przedmowa – wprowadzenie
I. Istota i znaczenie zabawy jako zjawiska kulturowego
II. Koncepcja pojęcia zabawy i wyrażenia językowe na jej określenie
III. Zabawa i współzawodnictwo jako funkcja kulturotwórcza
IV. Zabawa i prawo
V. Zabawa i wojna
VI. Zabawa i wiedza
VII. Zabawa i poezja
VIII. Funkcja obrazowania poetyckiego
IX. Ludyczne formy filozofii
X. Ludyczne formy sztuki
XI. Kultury i epoki sub specie ludi
XII. Element ludyczny w kulturze współczesnej
Zaloguj się
0,00zł
Dodano do koszyka