W 987 r., po śmierci ostatniego władcy z dynastii Karolingów, francuscy lordowie wybrali na króla Hugona Kapeta. Zapoczątkował on dynastię, która rządziła Francją do 1328 r. Podczas jej rządów postępował proces scalania francuskich terytoriów i wzmacniania władzy królewskiej, którego kulminacja nastąpiła za rządów Filipa II Augusta oraz Ludwika IX Świętego.
Kapetyngowie umacniali się nawet wtedy, gdy pozornie czynili dwa kroki w tył, głównie dzięki fascynującym i silnym osobowościom najwybitniejszych władców epoki – Ludwikowi Świętemu czy Filipowi Augustowi. Bradbury prezentuje ich niełatwe relacje z feudałami i Kościołem w sposób chronologiczny, regularnie przykładając szkło powiększające do obszarów pomijanych czasem przez innych badaczy. Opisuje również, jak reformy gospodarcze i administracyjne wpływały na przeciętnego mieszkańca Francji. Regularnie powraca też w rozważaniach do Paryża, który prócz centrum intelektualnego stał się także stolicą literatury, sztuki i kultury. Tamtejszy uniwersytet nie poradziłby sobie bez poparcia korony, której pomoc opłaciła się sowicie – z niejednego względu.
Przedmowa
Wykaz skrótów
1. Imperium Karolińskie
2. Wzrost znaczenia Robertynów
3. Nowe księstwa 800–1000
4. Pierwsi kapetyńscy władcy 987–1031
5. Sukcesy i porażki 1031–1108
6. Gruby i Młody 1108–1180
7. Filip Wielki
8. Król i święty – Ludwik IX 1226–1270
9. Śmiały i Piękny 1270–1314
10. Zmierzch linii 1314–1328
11. Osiągnięcia i spuścizna dynastii kapetyńskiej
Bibliografia
Zaloguj się
0,00zł
Dodano do koszyka