Michał Pabiś-Orzeszyna podjął się tematu niełatwego, również ze względu na konieczność uporządkowania znacznej materii. Nie tylko wywiązał się dobrze z tego zadania, ale z uporządkowania tego uczynił jedną z największych wartości swojej książki. Publikacja nie tylko stanowi nader kompetentne kompendium wiedzy o tzw. zwrocie historycznym w badaniach filmoznawczych, lecz także zaproszenie do dyskusji i apel o autorefleksyjność filmoznawców. Jej lektura uzmysławia metodologiczną wielość i różnorodność nurtu uważanego potocznie za jednolity. Pabiś-Orzeszyna pisze o tym przekonywająco, podając liczne dowody i osadzając je w rozmaitych kontekstach. Ukazując rozbieżności, nie tylko je porządkuje, przedstawiając przy tym własną propozycję wewnętrznych podziałów, ale też odsłania unifikacyjne dążenia humanistyki jako takiej. Dodatkowym walorem monografii, wynikającym z jej podstawowych założeń, jest analiza instytucjonalnego funkcjonowania nauki, w tym wypadku – filmoznawstwa.
Z recenzji prof. dr. hab. Piotra Zwierzchowskiego
Wstęp 7
Część pierwsza. Tak zwane „zwroty” i inne problemy refleksji o przeszłości humanistyki oraz ich ewentualne rozwiązania 11
Część druga. Nowa Historia Filmu, Nowa Historia Kina 37
Część trzecia. W stronę kinofilii alternatywnej i estetyki zdumienia 79
Część czwarta. Zastrzeżenia 131
Część piąta. Rozwiązania: historie ewentualne i archeologia mediów 153
Pułapki teleologii i hermeneutyka zdumienia 171
Zakończenie. Historia przeciw redukcji 179
Bibliografia 185
Zaloguj się
0,00zł
Dodano do koszyka