Cielesność aktu tworzenia w teatrze ruchu. Integracja sztuki i edukacji w rozwoju i transgresji potencjału człowieka / Katarzyna Krasoń

Książka Cielesność aktu tworzenia w teatrze ruchu jest nowatorskim dziełem naukowym na temat istoty i znaczenia cielesności ruchu teatralnego dla tworzenia samego dzieła teatralnego, jak i zarazem znaczenia tego dzieła i w nim ruchu ciała we wspieraniu rozwoju i transgresji uczestników spektaklu ku pełni ich potencjału człowieczeństwa. Na tle ogólnej dyskusji o celu i znaczeniu edukacji kulturalnej i edukacji teatralnej Autorka szeroko dyskutuje o teatrze jako polu tworzenia sztuki i pełnego człowieczeństwa jej uczestników oraz dokonuje interpretacji i reinterpretacji ciała i ruchu w teatrze jako akcie twórczym. (…) Nie ulega dla mnie wątpliwości, że książka Katarzyny Krasoń jest dziełem dojrzałym, pełnym, oryginalnym, całkowicie nowatorskim w polskiej pedagogice kultury oraz w edukacji teatralnej. Autorka wykazała się bardzo szeroką i doskonale ugruntowaną i spożytkowaną erudycją, niezwykle odważnym, innowacyjnym warsztatem wytwarzania złożonych źródeł i błyskotliwym analitycznym i pisarskim ich wykorzystaniem - z recenzji prof. zw dr hab. Zbigniewa Kwiecińskiego

Katarzyna Krasoń, dr hab. nauk humanistycznych, profesor Uniwersytetu Śląskiego i Akademii Muzycznej w Katowicach, jej dociekania badawcze dotyczą obcowania dzieci i młodzieży ze sztuką, zwłaszcza literaturą, muzyką, teatrem i tańcem, zarówno w wymiarze odbiorczym, jak i twórczym czy ekspresyjnym. Zajmuje się problematyką przekładu intersemiotycznego i wizualizacji przestrzennej. Prowadzi warsztaty z zakresu biblioterapii ekspresyjnej i technik parateatralnych. Jest twórczynią metody kinestetycznej interpretacji poezji stosowanej w edukacji. Opublikowała 7 opracowań zwartych oraz zredagowała 11 monograficznych tomów zbiorowych (najważniejsze to Dwa światy. Ruch dyrektywny i niedyrektywny jako wizualizacja - odkrywanie – poznawanie, 2002; Przestrzenie sztuki dziecka. Strategia intersemiotycznego i polisensorycznego wsparcia jednostek o obniżonej sprawności intelektualnej, 2003; Dziecięce odkrywanie tekstu literackiego - kinestetyczne interpretacje liryki. 2005; Twórczość – Ekspresja – Aktywność artystyczna w rozwoju dzieci i młodzieży, 2011).

Wstęp

1. Zamiast wprowadzenia. Edukacja kulturalna czy sztuka dla

wszystkożerców?

1.1. Kultura, sztuka i ich konsumenci – rys orientacyjny

1.2. Edukacja kulturalna – w perspektywie postulatywnej

1.3. Pedagogiczny wymiar wychowania teatralnego

– główne kierunki poszukiwań

2. Teatr jako pole i nośnik tworzenia. Aktualizowanie potencjalności

uczestników kreacji

2.1. Kreacja – aktor w roli

2.2. Spektakl – perspektywa dychotomiczna –

tworzenie porozumienia aktora i widza

3. Istota i źródła obecności ciała w teatrze

3.1. Ucieleśnienie – selektywne ujęcie kulturowe

3.2. Cielesność aktora jako znaczenie

4. Teatralizacja oparta na ruchowym wizualizowaniu

– reinterpretacja i autokreacja

4.1. Ciało i ruch. Znak cielesny

4.2. Idea teatru ruchu, źródła – w stronę trajektorii

pedagogicznej

4.3. Teatr ruchu – realizacja aktu tworzenia

5. Akt cielesnego tworzenia w teatrze ruchu – wymiar empiryczny

5.1. Na drodze jakościowego usytuowania podstawy

badań własnych

5.2. Narracje o poszukiwaniach siebie w teatrze.

Subiektywizowana waloryzacja aktualizowania potencjalności

w ocenie uczestników zamkniętego aktu kreacji

5.2.1. Przestrzeń aktora

5.2.2. Przestrzeń animatora (pedagoga)

5.3. Longitudinalne postrzeganie pełnego aktu

kreacji cielesnej w perspektywie jego uczestników

5.3.1. Kształt tworzenia znaczeń w spektaklu (drogi inspiracji

i opowieść, czyli od preparacji do spektaklu)

5.3.2. Próba uchwycenia procesualności

5.3.3. Spektakl jako efekt estetyczny i komunikacyjny

– ujęcie nadawcy

5.4. Odbiorczy aspekt recepcji spektaklu – dekodacje widzów

w kontekście walorów pedagogicznych (z nieśmiałym

wątkiem ilościowym)

6. Myśl finalna. Miejsce teatralizacji ruchowej w edukacji integralnej

Bibliografia