Bardzo ciekawa książka, która wnikliwie analizuje zagadnienie czasu ujmowanego w szerszym kontekście wieczności, jako wymiaru bezczasowego. W pierwszej połowie książki czas analizowany jest jako zjawisko obiektywne, odczuwane jako środowisko zewnętrzne wobec podmiotów poznających. Poruszane są tu zagadnienia z kosmologii, takie jak początek i koniec Wszechświata. Pojawiają się tu takie pytania, jak: czy Wszechświata miał swój początek w czasie, czy też był to "początek" aczasowy. Czy czas posiada tylko jednokierunkową strzałkę, czy też jest wielokierunkowy. Czy czas należy ujmować na sposób linearny, czy też istnieje rzeczywistość blokowa, całościowa. W drugiej połowie książki czas analizowany jest jako zjawisko subiektywne, fenomenologiczne, które można opisywać nawiązując do psychologii i ontologii czasu. Pojawiają się tu zagadnienia dotyczące realności oraz nierealności przeszłości, przyszłości i teraźniejszości. Ciekawa jest też hipoteza tzw. odwrotnej przyczynowości. Można się tu zastanowić czy przyszłość działa wstecz na naszą teraźniejszość, czy przyszłość może zmienić przeszłość niejako odwrotnie w stosunku do kierunku czasu liniowego. Jedno z ważniejszych pytań to: czy czas stanowi iluzję świadomości i dlaczego nasza jaźń doświadcza przemijania rzeczy. Pojawiają się tu jeszcze inne pytania i hipotezy, które warto głębiej poznać