Stendhal, dla którego piękna ciotka i inne kobiety były źródłem ciągłej fascynacji i obiektami namiętnego pożądania, zainspirował Rutkowskiego do napisania rzeczy o prozaiku „u źródeł” życia, miłości i twórczości. Erotyczny Stendhal nie przestaje pisać, tworząc na skrawkach papieru, na marginesach. Namiętnie rysuje i szyfruje. Rysunek jest przedłużeniem tekstu. To właściwie jedyny w swoim rodzaju styl notatek, podwójnych zapisków, skrótów – „niecierpliwych i krnąbrnych”, jak je nazywa Rutkowski. Fetyszyzm epigraficzny, umiłowanie symbolu i oszczędność miłosnego słowotoku ma być znakiem rozpoznawczym twórczości Stendhala. Fetyszyzm, który zazębia się z jeszcze jedną namiętnością, jedynym szczęściem człowieka – z porozumieniem miłosnym.
Prolog
Pióro z ognia
Kapelusz dziadka Gagnon
Wielki ogień w kominku
Ciotka Kamila wysiada z bryczki
Fiasco w burdelu
Rok 1850. Odkrycie Prospera Mériméego: H. B.
Żywot Henryka Pierwszego
Stara kobieta z trzewikami
Rok 1951. Odkrycie Jeana Starobinskiego: Stendhal
pseudonyme
Nad wulkanem
Napis na białej szacie
Rok 1969. Odkrycie Gérarda Genette’a: Stendhal
Pierścień Angeliki
Podróż do Groty
Epilog: Pisanie i trans
Zaloguj się
0,00zł
Dodano do koszyka