Jeżeli kiedy, to w dzisiejszych czasach, gdy bój między wrogami a sługami Bożymi wszędzie się toczy z szczególną zapalczywością, należy nam wpatrywać się w przykłady pozostawione przez mężnych rycerzy, wodzów, którzy się dawniej w tych bojach Pańskich odznaczyli; należy uczyć się od nich taktyki wojennej, energii, roztropności, wszystkich tych zalet i cnót, które im zapewniły zwycięstwo. Jednym z takich bez wątpienia najwaleczniejszych rycerzy, najznakomitszych wodzów, występujących w dziejach Kościoła jest św. Ignacy Loyola. Wrogowie nawet odmówić mu nie mogą nadzwyczajnych przymiotów umysłu i serca i wielkich zasług, jakie położył w obronie Kościoła; katolicy prawdziwi czczą w nim opatrznościowego męża, którego sam Bóg wybrał i posłał, aby wśród ciężkich przejść, na jakie Kościół narażony był w XVI wieku, zastawiał się za prawdę, zwalczał błędy, tępił grzechy, wiarę i cnotę po świecie całym szerzył.
Wstęp
Rozdział pierwszy. Młodzieńcze lata. Rycerskie rzemiosło. Oddanie się Bogu na służbę
Rozdział drugi. Manreskie rozmyślania
Rozdział trzeci. Pielgrzymka do Ziemi Świętej
Rozdział czwarty. Pokorny uczeń
Rozdział piąty. W paryskich szkołach
Rozdział szósty. W Hiszpanii i we Włoszech
Rozdział siódmy. Nowy zakon. Pierwsze prace. Pierwsze prześladowania
Rozdział ósmy. Zasadnicze ustawy ˝Towarzystwa Jezusowego˝
Rozdział dziewiąty. Wewnętrzne rządy zakonu
Rozdział dziesiąty. Apostolska działalność
Rozdział jedenasty. Heroiczne cnoty
Rozdział dwunasty. Śmierć błogosławiona. Chwała na ziemi i w niebie