Wiersze zebrane / Feliks Łańcucki

Poezja Łańcuckiego czerpie z wielu źródeł naraz: od własnych doświadczeń dzieciństwa i przyrody po odniesienia do Leśmiana, Wierzyńskiego, Staffa, czy też genezyjskiego Słowackiego, które są też typowe dla XX-wiecznej „szkoły krzemienieckiej” dziś już nieco zapomnianej.

Feliks Łańcucki urodził się w 1919 roku w Żurawnie nad Dniestrem. Był wychowankiem Liceum Krzemienieckiego, współredagował też miejscowe pismo „Nasz Widnokrąg”, w którym w latach 1937 – 1939 zamieszczał także własne wiersze. Jego talent nie mógł w pełni rozwinąć się, gdyż zmarł na gruźlicę w Dubnie 6 lutego 1942 roku.

Podwodne księżyce

Wczesna wiosna

Jabłoń

Dusza

Akwarela

Przed burzą

Prośba do lasu

(Księżyc błyszczy w gotyckim nieba ostrołuku…)

(Jestem dzisiaj dziwnie wesół…)

W lustrze

(Tu tylko cisza zachodu. Lato i lipiec…)

Księżyc dzieciństwa

Południe

Ulica Miodowa w Krzemieńcu. Ulewa

(Przyjaciele! To ku nam właśnie…)

Wołyń

Świątynie Jodły czorsztyńskie

(Tamta wiosna szumiała w drzewach…)

Ćmy

Martwa natura

(W tę noc myślałem o Tobie…)

Rybka na choince

Tarnina

Jeździec

Sonata Księżycowa

Ucieczka z miasta

Madonna Liryczna

Chwile

Nokturn

Sprzeczność

O rozbitej okarynie

Flety

Liliana

Bajka o śniegu strzelistym

(Jeszcze się blady uśmiech…)

Fryz

(Wszystkie twarze odpłyną…)

O słowach

Oczyszczenie

Milcząca rzeka

Cisza muzyczna

Inżynier

Proza

Śmierć i nędza

Przekłady

J. W. Goethe, Der Sänger

H. Heine, (Lekko pieśń w mej duszy gra…)

---, (Błękitne oczy wiosny…)

Iwan Franko, Kamieniarze

---, Zielony jawor

E. Baratyński, (O nie kuś znowu mnie…)

M. Lermontow, (Odeszłaś, lecz jak zwiędły…)

H. Heine, Prolog

Nota wydawnicza

Przypisy